عروس حضرت قرآن نقاب آنگه براندازد ‏که دارُ الملک ایمان را مجرّد بیند ازغوغا

ما از پیامبر وارسته زیستن را اموختیم و زین سبب ما مناسبتها را تلنگری برای اندیشیدن و تعالی و رشد و خردمندانه تر شدن می دانیم و آنها فرصتی برای خودنمایی و‌تظاهر و‌تناول اطعمه و‌اشربه و گریه و زاری و غمین شدن.
عروس حضرت قرآن نقاب آنگه براندازد

‏که دارُ الملک ایمان را مجرّد بیند ازغوغا

‏عجب نبود گر از قرآن نصیبت نیست جز نقشی‏

که از خورشید جز گرمی نبیند چشم نابینا

‏بحرص ار شربتی خوردم مگیر از من که بد کردم‏

بیابان بود و تابستان و آب سرد و استسقا”

ز راه دین توان آمد به صحرای نیاز ار نی

به معنی کی رسد مردم گذر ناکرده بر اسما

درون جوهر صفرا همه کفرست و شیطانی

گرت سودای این باشد قدم بیرون نه از صفرا

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی

قفس بشکن چو طاووسان یکی بر پر برین بالا