دو سناریوی محتمل و موثر در تعیین نهمین رییس جمهور ایران

در چهارده دوره انتخابات ریاست جمهوری در سالهای بعد از انقلاب اسلامی در انها تا کنون هشت نفر به ترتیب اقایان بنی صدر، رجایی ، خامنه ای ؛ رفسنجانی ؛ خاتمی ؛ احمدی نژاد ، روحانی و رییسی به ریاست قوه مجریه رسیدند همیشه دو سطح رقابت وجود داشته است . در سطح ظاهری و آشکار رقابت اصلی بین نامزدها وجود داشته اما  سطح عمیقتر و پنهان رقابتی هم بین موافقین و مخالفین مشارکت و رای دادن در جریان بوده است .  در سیزده انتخابات ریاست جمهوری گذشته سطح اول رقابت پر رنگ تراز سطح دوم بوده پیرامون تفاوت صلاحیت و شایستگی و توانایی نامزدها بوده نه چیز دیگر . اما امروز جمعه  هشتم تیر ماه  و در انتخابات پیش رو سطح دوم رقابت یعنی اصل مشارکت در انتخابات عامل تعیین کننده در انتخاب رییس جمهوری بعدی ایران خواهد بود . نکته جالب اینجاست که امروز موافقین رای دادن در انتخابات دو دسته هستند:  گروه اول رای دهندگان سنتی در ایران هستند  که رای دادن برای انها به معنای تجدیدبیعت با نظام جمهوری اسلامی است و نتیجه ی انتخابات اولویت و مساله دوم انهاست .

گروه دوم موافقین مشارکت سیاسی که میزان حضور انها امسال در نتیجه انتخابات نقش کلیدی را ایفا می کند کسانی هستند که نسبت به برخی سیاستهای نظام سیاسی نقد و اعتراض دارند اما شرکت در انتخابات و رای به مسعود پزشکیان را زمینه ساز اصلاح سیاست ها و بهبود وضع عمومی جامعه بویژه در حوزه فرهنگی و سیاسی و اقتصادی می دانند.

اما مخالفین شرکت در انتخابات هم دو گروه هستند گروه اول مخالفین سازماندهی شده نظام جمهوری اسلامی هستند که اصطلاحا خارج نشین و ضد انقلاب خوانده می شوند که با اصل نظام جمهوری اسلامی مخالف هستند  و گروه دوم کسانی هستند که هر چند از عملکرد نظام سیاسی دلگیر هستند و راه اصلاح ساختاری را  مسدود می بییند اما با اصل نظام و قانون اساسی و انقلاب اسلامی در عناد نیستند ولی معتقدند حتی در صورت پیروزی پزشکیان او نخواهد توانست نقش موثری در بهبود وضع کشور ایفا کند و مشارکت بالاتر بیشتر ازانکه به نفع مردم باشد به نفع حکومت تمام خواهد شد.

در انتخابات امروز ایران  از رقابت بین نامزدها حاصل نخواهد شد ؛  از رقابت بین طرفداران و مخالفان سرسخت جمهوری اسلامی هم به دست نخواه آ مد بلکه رقابت اصلی بین کسانی است که رای به پزشکیان را در بهبود وضع کشور ولو اندک موثر می دانند و آنانکه که رای به پزشکیان را بی فایده دانسته بلکه بازی خوردن در زمینی می دانند که نظام سیاسی طراحی کرده است.

به نظر می آید گروه دوم دچار بدبینی و قضاوت احساسی شده اند و اگر بر تصمیم خود مبنی بر عدم مشارکت پای فشاری کنند در سناریوی اول میزان مشارکت در انتخابات زیر ۵۵ درصد شده و نامزد اصولگرایان یعنی قالیباف یا جلیلی پیروز انتخابات خواهد شد و این گروه اجتماعی نه تنها هیچ امتیازی بدست نخواهند اورد بلکه دچار نا امیدی عمیق تر و سرخوردگی بیشتر سیاسی خواهند شد .

در سناریوی دوم مردم ناراضی از وضع موجود به امید بهبود از طریق روشهای دموکراتیک وارد عرصه انتخابات شده و با بالارفتن میزان مشارکت سیاسی به حد بالای ۵۵ درصد یعنی حدود ۳۵میلیون رای دهنده قطعا مسعود پزشکیان با حدود ۱۸ میلیون رای بعنوان نهمین رییس جمهور انتخاب خواهد شد و دست کم بخشی از جامعه نسبت به تغییرات مثبت در ایران امیدوار خواهند شد. هر چند دو نکته را نباید و نمی توان از نظر ها دور نگهداشت:

اول اینکه همه تغییرات مورد نظر رای دهندگان امکان اجرایی ندارد

دوم اینکه تغییرات ممکن هم به آسانی قابل اعمال نیست و با مقاومت و کارشکنی مخالفین بویژه در مجلس محافظه کار مواجه خواهد شد .

اما آنچیزی که قدرتی بالاتر از این موانع دارد شوق و علاقه شدید ایرانیان به توسعه و ترقی است که همه موانع را هر چند در زمان بیشتر و با هزینه های بالاتراز جلوی پا برمی دارد .