به ما هم ظلم شده، صبرها متفاوت است

 قصه‌ی پر غصه‌ی ظلم و ستمی ‌که به اقشار مختلف مردم بویژه دانشگاهیان و فرهنگیان ‌‌و هنرمندان در این سال‌ها، بویژه در دهه‌ی اخیر شده هفتاد دفتر مثنوی می‌شود. واکنش تند و ‌خشمگینانه‌ی محمد فاضلی به جسارت آمرانه یکی از همین نوباوگان برکشیده و عوامل ستم ساختاری که متاسفانه رییس دانشگاه صداوسیماست، اصلا عامدانه و تحت کنترل او نبود؛ بلکه از ناخودآگاه او برآمد، مانند آتشفشان ناگهانی. اتفاقاً اگر میزان این ظلم‌ها را کمّی‌سازی و تبدیل به عدد کنیم، #محمد_فاضلی در انتهای صف مظلومین قرار می‌گیرد. یعنی اگر ناجوانمردانه از دانشگاه اخراج شد در فضاهای دیگر بواسطه دانش و استعداد و ارتباطات مجال ظهور داشت. چه بسیار استادان و هنرمندان که بواسطهٔ حذف و ‌پرونده‌سازی توسط اعضای باند پلید دفع حداکثری و خالص‌سازان ایران ستیز، از زندگی و امید و نشاط برای همیشه ساقط شدند یا مهاجرت کردند یا به اعتیاد روی آوردند یا سیاست و‌ جامعه گریز گشتند. پیشنهاد می‌کنم برای آشکارشدن حقیقت، یک فضایی ایجاد شود تا روایت‌های افراد نوشته و گفته شود تا بدانیم ‌و بدانند چه حقوقی از قشر فرهنگی و فرهیخته‌ی کشورمان، با گرایش‌های فکری گوناگون پایمال شده و در این سال‌ها چه افراد حقیر و دون ‌صفت و کم‌مایه‌ای برکشیده شدند و بر کارهای مهم گماشته شدند. چرا راه دور برویم؟ از خودم شروع می‌کنم. برای مثال دانشگاه آزاد قرارداد هیات علمی بنده را که در سال ۱۳۹۵ صادر شده بود ابطال کرد؛ بدون اینکه به کسی پاسخگو باشد و به اعتراض ‌و شکایت رسمی من هم توجه نکرد تا بحال نگفته بودم و صبوری و آبروداری کرده بودم. همین #شهاب_اسفندیاری از زمانی که رییس دانشگاه صداوسیما شد نه تنها کلاس‌های تدریس بنده را در خانه‌ی خودم یعنی صداوسیما حذف کرد، بلکه پایان‌نامه‌ای را هم برای راهنمایی و مشاوره ارجاع نداد. این دو، نمونه‌ای از ظلم‌های دانشگاهی است، وگرنه فهرست اجحاف‌ها مانند رد صلاحیت بدون دلیل در انتخابات مجلس و قطع برنامه‌رادیویی از دیگر نمونه‌هایی‌است که من را هم‌ خشمگین کرده است، اما صبر من از محمد فاضلی بیشتر است. البته امثال ما بواسطه خودساختگی برای کار و فعالیت و زندگی منتظر اذن و اجازه‌ی نوکیسه‌های فرهنگی و دانشگاهی و سیاسی نمی‌مانیم و بواسطه‌ی دانش و تجربه‌ای که آموختیم، و از همه مهمتر توکل به خدای بزرگ که دم و ‌دستگاه‌های پوشالی در برابر آن هیچ است، کار خود را می‌کنیم. اما برای تحقق عدالت برای رفع این ستم‌های ساختاری، کنار نهادن این بی‌سوادهای ادب نیاموخته و پایان دادن به میدان داری این برکشیدگان قدرت، باید کاری کرد کارستان؛ تا فضا برای جولان ستمگران محدودتر شود. امیر دبیری مهر