خدا مقصد ما نیست همدم ماست خداشدن خطرناک اما خدایی شدن موهبت است

خدا مقصد ما نیست
همدم ماست
خداشدن خطرناک اما خدایی شدن موهبت است
اگر به خدا باور داشته باشیم اثر همدمی با او در پیشانی ما و تسبیح و ریش و عمامه تجلی پیدا نمی کند .خدا در نگاه و کلام و رفتار و افکارمان حضور خواهد داشت و حس آرامش به دیگران القا می کند. اینگونه خداباوری می شود ارزش وجودی ما .
ارزشهای زندگی در لحظه لحظه زندگی عملی ما خودنمایی می کند نه در ادعاهای ما. ارزشها به زندگی ما معنا می دهد و راهنمای تعیین اهداف ماست. ما به آن چیزی متعهد هستیم و ارزشهای واقعی ما هستند که اگر یک روزی نباشیم یاد آوری ما , تداعی گر آنهاست. ارزشهای ما همان چیزی است که در خصوصی ترین احساسات درونی دیگران جلوه می کند. ارزشها دست نیافتنی هستند در آینده نیستند همیشه و در همه حال در ما حضور دارند. مهر و محبت قله ای نیست که به آن دست پیدا کنیم در نگاه و کلام ما حضور دارد. سخاوت و تعقل و شجاعت و دیگر ارزشها هم اینگونه هستند.

پی نوشت:
در حاشیه حلقه کتابخوانی درباره نظریه اکت و کتاب فوق العاده استیو هیز با عنوان از ذهنت بیرون بیا و زندگی کن