درباره رابطه شهریه مدارس و مهد کودکها و وظیفه پدر و مادری
چند روز پیش شنیدم غیر از مدارس ، برخی مهد کودک ها در تهران شهریه های بالای ۱۰۰ میلیونی دریافت می کنند. طرف دیگر این ماجرا والدینی هستند که چنین شهریه ای را پرداخت می کنند. نکته من درباره این نیست که پدر و مادر ها از این مجموعه ها چه توقعی دارند و این مجموعه ها چه خدماتی به بچه ها می دهند . در این رابطه پولی پرداخت و کالا و‌خدماتی مانند نهار و ورزش و اموزش زبان و تفریح و موسیقی و…ارایه می شود و احتمالا طرفین هم راضی هستند و کیفیت این معامله به دیگران ارتباطی ندارد اما حرف من این است این پرداخت های سنگین شهریه نمی تواند والدین را از وظایف اصلی تربیتی و پرورشی خویش معاف کند. متاسفانه نظام اموزشی ما در ایران نظام انتقال داده ها و اطلاعات است نه مدرسه توانمندسازی و توسعه فردی و انسانی و حکومت هم در این خصوص نه ایده ای دارد نه برنامه ای و نه امکانات و‌توانی.به نظر من کسب نمرات بالا و قبولی در کنکور و‌حتی اشتغال بعد از تحصیل حداکثر ۳۰ درصد راه موفقیت و کسب رضایت در انسانها در روزگار ماست. مابقی در گرو رشد و تربیت و توسعه فردی است و تنها نهادی که باید این مهمترین وجه تربیتی بچه ها را قبل از ۱۸ سالگی بر عهده بگیرد خانواده یعنی پدر و مادر هستند. پدر و مادری که تصور می کند با پرداخت شهریه سنگین مسوولیت خود را انجام داده سخت در اشتباه است و‌نباید انتظار داشته باشد فرزندش انسان زمانه خویش تربیت شود. توانمندسازی و‌رشد فردی و‌مهارتهای زندگی با بازی و گفتگو و معاشرت و ارتباط در نهاد خانواده شکل می گیرد و‌کالا نیست که خریدنی باشد و‌مثلا والدینی برای قصه خوانی و بازی و تفریح با فرزندش به بهانه کمبود زمان یا نداشتن مهارت وقت و فرصت لازم نگذارد و تصور کند پول آن را پرداخت کرده !و این امور مهم را به مدارس و مهد کودک تفویض کرده است. زهی خیال باطل. این نکته را به یادگار داشته باشید تا در اینده بعد از هزینه های هنگفت متعجب نشوید چرا فرزند توانمند و شاد و هدفمند ندارید!!!
در این باره سخن بسیار است که در اینجا بیش از این مجالی نیست
