پوست شیر

فاصله بین سکانس های عاشقانه ی کلیشه ای و روابط عاشقانه واقعی و لطیف ؛ از مو باریک تره و این بر میگرده به کارگردانی خوب و بازیگری خوب …هم کارگردان و هم بازیگر باید تجربه عاشقی و لطافت محبت کردن داشته باشند وگرنه خروجی سکانس حال بهم زن و مهوع در میاد…
در سینمای ایران بهروز وثوقی بهترین بازی را در نجواهای عاشقانه داشت و حس همذات پنداری را بسیار عالی در مخاطب ایجاد می کرد اوج ان در طوقی و داش اکل بود .
سالها بود چنین فضایی را در سریال‌ها و فیلم‌های ایرانی ندیده بودم…علیرضا کمالی و ژیلا شاهی در پوست شیر با وجود همه محدودیت‌ها و ممیزی ها به بهترین وجهی توانستند این فضا را خلق کنند و عاشقی کردن را در روزگار یخ زده و‌سرد ما اموزش بدن. دم هر دوشون گرم