چرا افکار عمومی مواضع مقامات را نمی پذیرد؟ سخنوران بیگانه از کتاب و جامعه و رسانه

امیر دبیری مهر

سخنرانان در کشور در سلسله مراتب مختلف اعم از لشکری و کشوری و‌حوزوی و …. با سخنرانی های مکرر و دور از واقعیت و خیال بافانه ی خود موجب تعجب قاطبه مردم می شوند.
بنده های خدا با اعتماد به نفس و با صدای بلند نطق می کنند اما بجای اقناع مخاطب موجب تاسف و خنده و گاه خشم مخاطبان می شوند…پیاده نظام انها هم در فضای مجازی از این دست خرده فرمایشات دارند که موجب طرب و شادی و فرح بازدید کنندگان می شود… حرفهایی که اصلا و ابدا ریشه در واقعیات ندارد ….مبنای نظری ندارد و با هیچ یک از شاخه های علوم انسانی قابل راستی ازمایی نیست ..مصداقها فراوان است …که نیازی به ذکر انها نیست …این مواضع و سخنرانی ها غیر از دروغ های سیسماتیک است که توسط برخی رسانه ها پروپاگاندا می شود که موضوع سخن من نیست اجمالا معیشت ان رسانه ها وابسته به دروغ سازی است و معذور هستند…
شاید بسیاری از سخنرانان از این واکنش مردم متعجب شوند و آن را نوعی لجبازی و بی اعتمادی تلقی کنند اما واقعیت چیز دیگری است که دانستن ان می تواند گره گشا باشد… سالهاست بخش زیادی از مدیران و مقامات کشور از کتاب و دفتر و علم و تحقیق و رسانه های مستقل و ارتباط با متن جامعه بیگانه شده اند و شناخت انها از واقعیات از دریچه بولتن‌های نهادها ی خاص و افراد بی سواد ؛ رسانه های خاص و اطرافیان متملق و ترسو و ناصادق شکل می گیرد….و سبک زندگی مقامات هم به گونه ای است که نه امکان زندگی و ارتباط با مردم را دارند و نه فرصت ان را ….نمونه ان اینکه کمتر شهروندی تجربه زیارت تمثال نورانی مسوولان کشور را در پارک و کوه و سبزی فروشی و سوپرمارکت محل و مگا مال ها و ورزشگاه و مساجد …دارد.
این بیگانگی موجب شده اولا سطح دانش و سواد و فهم اجتماعی مدیران ارشد کشور تا حد زیادی تنزل پیدا کند… مصیبت بار تر اینکه اغلب حضرات با اخذ مدارک تحصیلی دکتری و عنوانین پر طمطراق حوزوی دچار توهم علامگی و فرزانگی و با سوادی هستند و احساس استغنا و بی نیازی از کسب دانش و مشاوره و حرف شنوی از نخبگان و خبرگان دارند…که این فقره آخر از ان ماجراهای حقیقتا خسارت بار برای کشور است ….درس نخوانده های دکترا گرفته و دود چراغ نخورده های فقیه شده افت وبال نظام تصمیم گیری کشور شده اند.
این واقعیات تلخ باعث شده سطح درک و فهم آقایان از مسایل پیچیده اجتماعی بسیار سطحی و ناقص و موضع گیری های آنان نه تنها روشن گر و گره گشا نباشد بلکه موجب تیرگی بیشتر و واکنش منفی مردم و مخاطب و افکار عمومی شود….
من بارها پیشنهاد دادم در رسانه ملی برنامه ای ایجاد شود تا بنده با مقامات کشوری درباره کتابها و مجلات و تحقیقاتی که در کل زندگی پر برکت شان خوانده اند گفتگو کنم تا سره از ناسره و نخبه از پخمه قابل تمایز باشد و هیچ وقت موافقت نشده است دلیل ان روشن است …
انچه در این کشور بویژه در نظام حکمرانی به جز معدود افرادی اصلا و ابدا مهم نیست دانش و فضل و حکمت و خرد و تحقیق و واقعیت است ….زیرا همان تظاهر به این صفات برای ارتقا کفایت می کند حتی اگر موجب خنده مردم شود.
افسوس …