اسلایدر / مهمترین مطالبدرس گفتارسخنرانی‌هایادداشت‌ها و مقالات شخصی
پرسشهایی “صریح” که نامزدهای انتخابات باید به ان پاسخ “شفاف” و “کارشناسی” دهند
بسمه تعالی
پیشنهادی برای اغاز گفتگوی ملی درباره ایران قدرتمند
امیر دبیری مهر
پژوهشگر علوم سیاسی
www.dabirimehr.com
اشاره :
با وجودی که زمان زیادی تا ثبت نام تا دور سیزدهم انتخابات ریاست جمهوری و برگزاری این انتخابات وجود ندارد هنوز معلوم نیست چه کسانی و کدام جریانها برای حضور در ساختمان سفید پاستور برنامه و عزم و اراده دارند؟ انقدر فضای انتخاباتی سوت و کور هست که خودنمایی و شواف های برخی نامزدهای احتمالی در فضای مجازی هم نتوانسته یخ فضای سیاسی را باز کند. حرفها و شعارهایی که مطرح می شود کاملا تکراری و کلیشه ای است و با نیازها و واقعیات جامعه ایرانی سازگار نیست . علی رغم توسعه شبکه های اجتماعی و رسانه ها از نظر مطالبه گری و ارایه راهکار در دایره معیوبی از تعارفهای سیاسی قرار گرفتیم و سکوت های بلاوجه در باره مسایل و مشکلات اصلی کشور نه تنها مصلحت کشور و نظام را تامین نمی کند بلکه به انها جامه بحران می پوشاند .به عبارت دیگر حرفها و شعارها بیشتر برای فرار از واقعیات و پرسشهای واقعی در ذهن مردم است .و استمرار این وضع به کاهش اعتماد عمومی و پایین امدن مشارکت شهروندان و در نهایت کاهش مشروعیت سیاسی منجر می شود که مطلوب هیچ شهروند انقلابی ، ایران دوست و توسعه طلبی نیست . بدین منظور در این نوشتار چند سوال و مساله اصلی و بنیادین را که هر نامزد انتخاباتی باید برای آن پاسخ و نظر روشنی داشته باشد را مطرح می کنم. امید که رجال محترم سیاسی و ستاد ها و مشاورین انها و دیگر صاحب نظران و تصمیم سازان و تصمیم گیران در کشور بدون ترس و واهمه و محافظه کاری و ملاحظه های منفعت طلبانه ؛ بلکه از سر عزم و تعهد و کشوردوستی کمی به ان بیندیشند و برای ان پاسخی ارایه دهند. بدیهی است این پرسش و پاسخ ها اگر دلسوزانه و کارشناسی و منصفانه باشد می تواند به اغاز گفتگویی ملی درباره حکمرانی در ایران تبدیل شود.
لازم به ذکر است طرح این پرسشها بدون هیچ پیش داوری انجام شده و پرسشگر در طرح این پرسشها موضعی در مقام تایید یا انکار انها ندارد. هرچند بعنوان یک پژوهشگر به نظرات موافقین و مخالفین اگاهی داشته ودر خصوص انها نظراتی هم دارم اما تشخیص من این است که مسایل اصلی کشور ایران در زمانه حاضر در نوع مواجهه با این پرسشها قابل شناخت و چاره جویی است و این مهم نیازمند گفتگوست و طبیعتا گفتگو نیز با پرسش مطرح می شود. کاملا طبیعی است برخی افراد کمتر مطلع یا محافظه کار از طرح این پرسشها ازرده خاطر می شوند و ان را مصداق فضولی و دخالت در کار بزرگان و صاحبان عالیه قدرت می دانند اما واقعیت این است که منافع ملی و مصلحت عمومی از هر ملاحظه ای بالاتر و ارزشمند تر و اخلاقی تر است و اگر سرنوشت کشور و ایرانیان و ثبات و امنیت و نظم کشور برای همه ما مهم است باید بجای پیش داوری به رونق این گفتگو ها و ارایه پاسخ های درخور بیندیشیم . گذشته از این امثال ما که بیش از سه دهه از عمرمان را در مطالعه و پژوهش در حوزه علم سیاست و حکمرانی گذرانده ایم و قلبی مملو از عشق و تعهد به کشور و مردم داریم شرعا و اخلاقا نمی توانیم از طرح این مباحث اجتناب کنیم بلکه ان را وظیفه ملی و دینی و انقلابی خود می دانیم.
مهمترین پرسشها و مسایل اصلی در حوزه های سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و مدیریتی و حقوقی ایران بدون رعایت تقدم و تاخر که باید به انها پاسخ های قانع کننده داد و اجماع نسبی بین خبرگان و نخبگان درباره انها ایجاد کرد عبارتند از :
- برای رفع تحریم های کمر شکن و عادی سازی حضور ایران درعرصه بین المللی چه کاری می توان کرد تا ایران هم مثل دیگر کشورهای معمولی و متوسط جهان مانند تایوان ، مغولستان، ازبکستان و پرو و نیجریه و تانزانیا یک کشور عادی در صحنه جهانی باشد و شهروندان و شرکت ها برای مبادلات مالی و تجاری و ضروری با هفت خوان موانع حقوقی و سیاسی و تبلیغاتی مواجه نباشند؟ کدام گزینه خردمندانه تر است رفع علل ایجاد تحریمها ، دور زدن تحریمها یا بی اثر کردن تحریمها؟
- برای اینکه ایرانیان بتوانند بدون ویزا دست کم به ۵۰ کشور جهان بویژه کشورهای اسلامی و همسایه برای تجارت و گردشگری سفر کنند چه ایده و برنامه ای دارید؟ چرا باید سفر ایرانیان به اقصی نقاط جهان بعنوان یک گزینه لوکس و دور از دسترس و با سختی و بوروکراسی و هزینه های مازاد باشد ؟ و چرا باید میزان و حجم مراودات و ارتباطات ایرانیان با جهان به دلایل اقتصادی و برخی رویکردهای امنیتی تهدید محور ؛ محدود باشد؟
- دوران خدمت سربازی در وضعیت کنونی چه معایب و مزایایی دارد ؟ و ایا راهکار بهتری برای تجهیز نیروهای مسلح با کادر حرفه ای و بهره مندی از توانایی جوانان در دیگر بخش های غیر نظامی نیست ؟ایا با سربازی اجباری موافقید و ادامه این روند را به نفع کشور می دانید؟
- مدیریت امور در کشور بیشتر از انکه متکی بر دانش و تخصص و تجربه های جهانی و معطوف به نتایج باشد مبتنی بر هم فکری و ارادت و حامی پروری و باند بازی و قبیله پرستی است . ایا با ادامه این روند می توان به رشد و توسعه و پیشرفت رسید ؟ و چگونه می توان نحوه مدیریت در کشور را متحول کرد؟ ایدئولوژی و تعهد در سازمان و ساختار مدیریت کشور دقیقا به چه معناست؟ ایا در فرایند انتصابات و جذب گزینش مهمتر است یا نظارت ؟
- برای احیای پول ملی و بالا بردن ارزش ان در برابر ارزهای خارجی بویژه دلار چه راهکارهای غیر اقتصادی و بین رشته ای دارید ؟ زیرا می دانیم بی ارزش شدن پول ملی صرفا یک امر اقتصادی نیست ؟ و وضع کنونی غیر از کاهش قدرت خرید ؛ بیشتر موجب ذلت و خفت ایرانیان شده که مثلا برای خرید یک بازی کامپیوتری یا لب تاپ برای بچه های ایرانی باید بالغ بر ۱۰ میلیون تومان پرداخت کرد . دردناک بودن این شرایط زمانی مشخص می شود که می دانیم متوسط حداقل حقوق کارگران دو میلیون و هفتصد هزار تومان است .
- برای رونق کسب و کار و حذف موانع دست و پاگیر دولتی و حاکمیتی مانند ضرورت اخذ انواع مجوزها از شهرداری , بهداشت و اماکن ناجا و اتحادیه ها ی صنفی و صمت و… چه راهکاری دارید با توجه اینکه بسیاری از این مجوزها در واقع امر دکانی و محل کسبی برای صادر کنندگان مجوزهاست ؟ نه رعایت استانداردها!
- برای عبور کشور از “وضع حساس کنونی” چه راهبردی دارید تا وضع کشور از موقعیت امنیتی و نظامی به موقعیت فرهنگی و تمدنی عبور کند؟ و تهدیدها و دشمنی ها به فرصت ها و همکاریها تبدیل شود؟ و تعامل سازنده به ستیزهای هزینه ساز تبدیل شود؟ ایا قبول دارید مهمترین دولتهای بدخواه ایران مایل هستند کشور در وضع حساس کنونی باشد تا بیشتر از انکه به توسعه و پیشرفت بیندیشیم به فکر تامین امنیت باشیم ؟ اینجا اهمیت امنیت بعنوان پیش شرط توسعه مفروض گرفته شده و نقد ما متوجه امنیتی دیدن همه امور است .
- موضع مشخص و دقیق شما برای رفع فیلترینگ سلیقه ای و ارسال پارازیت های مضر به سلامتی مردم چیست ؟ چرا ایران باید جزو معدود کشورهای جهان باشد که در آن یوتیوب و فیسبوک و توییتر فیلتر است ؟ ایا سیاست فیلترینگ و ارسال پارازیت از محل بودجه عمومی را به نفع سلامت اخلاقی و روانی و امنیت عمومی می دانید؟اگر مخالف هستید چگونه می توانید ان را رفع کنید؟ اگر رفع فیلترینگ صورت پذیرد چه تدبیری برای مسئولیت اخلاقی دولت در قبال شهروندان بویژه کودکان دارید؟
- برای شفاف و کارامد کردن نظام مالیاتی به گونه ای که سه دهک اول جامعه که قشر اسیب پذیر یا همان مستضعف سابق هستند از هرگونه مالیات معاف باشند و دهکهای بالا به میزان درامدشان مالیاتی در حد ۶۰ درصد درامد بدهند چه برنامه ای دارید ؟ به گونه ای که نیازهای اساسی و بنیادین همه شهروندان ایرانی تامین شود و فقر مطلق در ایران ریشه کن شود. ایا فرد و نهاد و دستگاهی اعم از بخش دولتی و خصوصی و عمومی حق دارد به هر بهانه ای از پرداخت مالیات معاف باشد یا فرار مالیاتی کند یا میزان مالیات ان شفاف و علنی نباشد؟
- برای اموزش و پرورش رایگان بویژه در مناطق روستایی و شهرهای محروم و تامین حداقل امکانات اموزشی و پرورشی برای کودکان این کشور چه برنامه ای دارید و هزینه های هنگفت ان را از کجا تامین خواهید کرد؟ تا شکاف اموزشی در کشور ترمیم شود .در مقام انتخاب حاضر هستید کدام هزینه های غیر ضروری در کشور را حذف و به حوزه اموزش وپرورش تخصیص دهید؟
- ایا برای حذف کنکور و کوتاه کردن دست مافیای کنکور برنامه و عزمی دارید به گونه ای که ورود به دانشگاه اسان اما تحصیل و فارغ التحصیلی فقط برای شایستگان و علاقمندان ممکن باشد ؟ و دانشگاههای ما از بلای کمیت زدگی و مدرک گرایی، رها و به زینت کیفیت گرایی و دانشمند و پژوهشگر پروری مزین شوند؟ بجای ارایه امار از تعداد مقالات علمی که معیار مهمی در پیشرفت نیست به این پاسخ دهیم که دانشگاه و علم در فرایند تصمیم سازی و تصمیم گیری ها کجا قرار دارد؟
- نظرتان درباره شبهه ی توسعه کاریکاتوری در ایران چیست بدین گونه که هر روز گفته می شود کشور در ساخت پهباد وموشک و نانو و انرژی هسته ای پیشرفتهای خیره کننده داشته اما در بازار لوازم یدکی خودروهای بی کیفیت وابسته به قطعات خارجی هستیم و حتی پیچ و مهره و بیل و کلنگ از چین وارد می کنیم ؟ اگر نگاه دیگری دارید و این پرسش را معیوب و غیر واقعی می دانید توضیح دهید؟ مردم می پرسند چگونه اینقدر پیشرفت کردیم اما نمی توانیم خودروی با کیفیت و ارزان به مردم بدهیم. برای مثال با وجود هزینه های چند میلیارد دلاری در حوزه هسته ای هنوز با معضل کمبود برق و حتی خاموشی معابر عمومی مواجه هستیم. ایا اطلاع عموم مردم از واقعیت ها کم است یا واقعیت ها انگونه نیست که تبلیغ می شود؟
- برای تامین مسکن حداقلی برای مردم ایران و کوتاه کردن دست مافیای ملک و مسکن و سوداگران بویژه در بخشهای وابسته به قدرت از این بازار، چه برنامه ای دارید که داشتن سرپناه حداقلی از ارزوی دست نیافتنی به یک امر عادی برای مردم ایران تبدیل شود؟ چرا حاکمیت مانند بسیاری از کشورها به انبوه سازی مسکن کوچک اجتماعی با اجاره های اندک اما بلند مدت روی نمی اورد و از سرمایه های خارجی در این بخش استفاده نمی کند؟ ایا درست است که اگر چنین کند ارزش زمین و ملک کاهش یافته و بزرگترین منبع سرمایه دولت یعنی زمین و ملک و ساحتمان کم ارزش می شود و به همین دلیل اقدامی نمی کند؟ اصطلاحا دولت در مساله زمین و ملک دچار تزاحم منافع خود و مردم شده است .
- در خصوص ورود و دخالت نظامی ها تحت هر عنوان و توجیهی در سیاست و فرهنگ و اقتصاد و رسانه چه نظری دارید ؟ موافق یا مخالف هستید و در هر دو صورت برای اعمال نظرتان چه برنامه ای دارید؟ ایا نهادهای نظامی حق دارند ازپولی که از محل مالیات مردم برای تامین امنیت ملی به انها اختصاص یافته برای فعالیتهای سیاسی و جناحی استفاده کنند؟ اساسا چنین مساله ای وجود دارد یا صرفا تهمتی برای تضعیف نهادهای نظامی است یا این دست اقدامات توجیه و منطق موجه دارد؟ از سوی دیگرایا می توان شهروندان را بخاطر داشتن سابقه نظامی از ورود به عرصه سیاست منع کرد؟
- با توجه به اینکه گفته می شود و مشاهدات هم نشان می دهد که امکانات کشور پاسخگوی جمعیت موجود نیست و کمیابی در همه بخش ها مانند شبکه حمل و نقل عمومی و مسکن و اماکن اموزشی و ورزشی و تفریحی و حتی مایحتاج عمومی مثل گوشت و مرغ محسوس است سیاست افزایش و ازدیاد جمعیت را چگونه می توان اجرا و عملیاتی کرد بویژه که سیاست افزایش جمعیت دستوری و لازم الاجراست؟ وجه کمی جمعیت مهمتر است یا وجه کیفی ان ؟
- موضع شما در قبال حل معضل تاریخی و پرهزینه خصومت و درگیری با امریکا و برخی کشورهای اروپایی چیست و تا کی می خواهیم در قامت امریکا ستیزی به مسیر موجود ادامه دهیم ؟ و حتی گاهی به ارتجاع باج دهیم . ایستادگی در برابر امریکا چه فواید و هزینه هایی برای کشور داشته ؟ اگر این سیاست را صحیح می دانید چه راهی برای تببین ان برای مخالفین دارید ؟ ایا رفراندوم در این مساله راهگشاست یا رفراندوم را اقدامی پوپولیستی برای هموار کردن ایده غربگراها می دانید؟
- در شرایطی که برای برخی امور بسیار ضروری مثل بیمه و درمان رایگان اقشار مستعضف و تامین برخی زیرساختهای ضروری با کمبود اعتبارات و منابع و بودجه مواجه هستیم چه ضرورتی دارد دهها و صدها نهاد به اصطلاح فرهنگی و تبلیغی و دینی از بیت المال بودجه دریافت کنند ؟ ایا شما قدرت و توان حذف این بودجه ها را دارید ؟ ایا ضرورتی دارد حوزه های علمیه و نهادهای مذهبی از دولت کمکهای مالی دریافت کنند ؟ این مساله منجر به دولتی شدن دین نخواهد شد؟ یا این حمایت ها را لازمه حکومت دینی می دانید؟
- فرق حکومت دینی و غیر دینی را در چه حوزه های مشخص و معینی می دانید؟ ایا حکومت برای اجرای احکام دین باید بکار گرفته شود یا دین می تواند پشتوانه اقتدار حکومت شود؟ ایا به نظر شما به درست یا غلط ضعف های حکومت به حساب دین گذاشته نخواهد شد؟
- موضع شما درخصوص نظارت استصوابی شورای نگهبان به معنای شفاف نبودن معیارهای تعیین صلاحیت داوطلبان ورود به عرصه تصمیم گیری کشور و پاسخگونبودن این شورا به رد صلاحیت شدگان چیست ؟ با روند کنونی موافق هستید یا مخالف ؟ برای شایسته گزینی حاکمان چه ساختار جایگزینی مد نظرتان است ؟
- نظر شما با انتقال قدرت از نسل اول انقلاب به نسل سوم و چهارم چیست؟ چرا با وجود تربیت این همه جوان متخصص و متعهد در کشور هنوز پیرمردهای نود ساله تصدی حساس ترین مصادر کشور را برعهده داشته و حتی برخی ازانها همزمان چندین مسئولیت خطیر را برعهده دارند و شامل قانون بازنشستگی هم نمی شوند؟ این معضل در همه جناحها هم وجود دارد؟ چه راه حلی برای این مساله دارید؟ ایا مشکل در ساختارهاست یا احیانا جاه طلبی و قدرت پرستی برخی ؟ برای جابجایی قدرت بین نسل ها باید چه کرد؟
- ایا امکان شفافیت در درامدها و هزینه های همه نهادهای برخوردار از بودجه عمومی وجود دارد به گونه ای که هر ایرانی بتواند با مراجعه به درگاه اینترنتی نهادها و ادارات و سازمانها در فضای مجازی و بطور دقیق ببینید این دستگاه چقدر بودجه دارد و چگونه ان را هزینه می کند؟ مدیرا ن و مسئولان کشور در هر سطحی چقدر حقوق ومزایا می گیرند و از چه امکانات عمومی بهره مند هستند؟
- ایا برای بازگشت و تردد ایرانیان خارج از کشور به ایران فکر کرده اید تا موانع و تهدیدهای احتمالی و سلیقه ای رفع شود و همه ایرانیان اعم از هنرمندان و سرمایه داران و کارافرینان و روشنفکران و روزنامه نگاران بدون هیچ دغدغه ای بتوانند به کشور باز گردند و تردد کنند؟ چه دلیلی دارد ۵ میلیون ایرانی در خارج از کشور زندگی کنند وخود را مهاجر همیشگی بنامند؟ چرا باید این حجم میل و رقبت برای مهاجرت در کشور وجود داشته باشد بویژه در قشر تحصیل کرده و متخصص ؟ مشکل از درون است یا جاذبه بیرون یا دلیل دیگری وجود دارد؟
- ایا با توجه به گذشت ۴۲ سال از انقلاب اسلامی و بروز ظهور بن بستهای حقوقی و قانونی جدی نیازی به اصلاح قانون اساسی نمی بینید ؟ به گونه ای که حد و مرزهای مسئولیتها و اختیارات همه ارکان قدرت در کشور کاملا شفاف شود و جلو مداخلات و تداخل های غیر ضرور گرفته شود؟ اساسا باور دارید که بین مسئولیتها و اختیارات ارکان قدرت در ایران تناسب وجود ندارد یا دست کم این تناسب از بین رفته است ؟ ایا حاضر هستید برخی به برخی سیاست های غلط و ناکارامد اعتراف کرده و بابت ان از مردم عذرخواهی کنید؟
- موضع شما در قبال موسیقی و نمایش ادوات موسیقی و خوانندگی زنان وترویج و اشاعه موسیقی بطور مشخص چیست ؟ با توجه به مغایرت نظر برخی فقها با خواست و مطالبه و نیاز اکثریت جامعه چگونه می توان از موضع مصلحت و حاکمیت از این گذرگاه عبور کرد؟ اساسا حد و مرز دخالت حکومت درحوزه فرهنگ و هنر و ممیزی را تا کجا می دانید؟ رابطه ازادی مدنی و مسئولیت اخلاقی چگونه است ؟
- نظر شما در قبال رفتارهای به اصطلاح خودجوش زیان بار مانند حمله به سفارت عربستان یا خطای انسانی نابخشودنی سرنگونی هواپیمای اوکراینی چیست و ایا امکان و قدرت جلوگیری از این اقدامات خودسرانه را دارید؟ و اگر مثلا در مورد هواپیمای اوکراینی اشتباه سهوی و انسانی عامل فاجعه بوده چرا بطور شفاف مقصرین معرفی و علنی محاکمه نشدند؟ شما امکان ایجاد این رویه های اعتماد بخش را دارید؟ تا هزینه های کمتری به کشور تحمیل شود؟
- ایا می توانید مانع از بازخواست و احضار و محاکمه شهروندان صرفا بخاطر داشتن عقاید خاص سیاسی و مذهبی شوید؟ به نظر شما دولت و حکومت اساسا حق دارد تحت عنوان امنیت ملی و جلوگیری از تضعیف نظم و امنیت کشور تفتیش عقاید سیاسی و مذهبی کند؟ چارچوب قانونی تصمیم و رفتارهای نهادهای امنیتی و قضایی چگونه است و چگونه باید از ان صیانت کرد؟ تا حقی تضییع نشود؟ و نظام قضایی به نظام مطلوب علوی نزدیک شود.
- موضع شما در قبال حضور و کنش ایران در کشورهای ثالث تحت عنوان مقاومت اسلامی چیست ؟ ایا این حضور ضروری است و کشاندن جبهه مقابله با دشمن در خارج از مرزهاست یا نوعی استمرار سیاست توسعه و گسترش انقلاب اسلامی از طریق نهضتهای ازادی بخش ؟ ایا امکان برگزاری رفراندوم در این موضوعات را دارید ؟ با ان موافق هستید؟
- بهر حال بخش قابل توجهی از جامعه ایرانی سنتی و متدین و علاقمند به ارزشهای انقلاب اسلامی هستند و نمی توان تحت عنوان اصلاحات و پیشرفت و پیوستن به جامعه جهانی دغدغه های انها را نادیده گرفت ؟ برای همراه کردن همه اقشار و گروهها با سلایق مختلف در تصمیم های بزرگ ملی چه مدلی دارید؟
- برای تامین نظر و منافع و حساسیت های قومی در کشور چه برنامه ای دارید تا اقوام مختلف حس بیگانگی و در حاشیه ماندگی نداشته و خود را در همه تصمیم گیری ها شریک و سهیم بدانند و هر گونه واگرایی بالقوه به واگرایی بالفعل تبدیل شود؟
- موضع شما در قبال ازادیهای اجتماعی مانند حجاب چیست ؟ ایا با حجاب اجباری یا قانونی موافق هستید؟ ایا می توان حد و مرزی برای حجاب عرفی تعیین کرد؟ موضع دولت در این خصوص چه باید باشد؟ اگر قبول دارید بخشی از جامعه ولو اندک با حجاب اجباری مخالف است و بی حجابی را ابزار ابراز مخالفت سیاسی و اجتماعی کرده برای حل این واگرایی فرهنگی و اعتقادی باید چه کرد؟ رویه موجود را کارامد و مناسب می دانید؟
- وجود انحصار رسانه ای در شرایط کنونی ایران لازم است یا خیر ؟ ایا با وجود رسانه های صوتی و تصویری مستقل غیر دولتی در کنار صداو سیمای جمهوری اسلامی موافق هستید و می خواهید و می توانید برای ایجاد ان اقدامی انجام دهید؟ ایا برای حکومت حق تعطیلی رسانه و مطبوعات را قایل هستید؟ به عبارت دیگر به حکمرانی در حوزه رسانه ای قایل هستید یا رگولاتوری های برامده از اجماع نخبگانی را کافی می دانید؟
- ایا برای تمرکز زدایی از مدیریت در کشور با محوریت تهران تدبیری دارید ؟ تحقیقات موثق نشان می دهد مهمترین دلیل توسعه نیافتگی در کشور در سالهای قبل و بعد از انقلاب همین تمرکز گرایی و سهم خواهی مناطق و اقوام و باندها از منابع عمومی بوده است مثلا اصفهانی ها و تبریزی ها و مشهدی ها و کرمانی ها بواسطه حضور قدرتمندی که در ساختار حاکمیت داشتند توانسته اند منابع واعتبارات بیشتری را از منابع عمومی به مناطق خود اختصاص دهند و این مساله منجر به بی توازنی در توسعه کشور شده است . راه حل شما برای توزیع عادلانه تر منابع در گستره جغرافیایی ایران چیست ؟
- برای کاهش شکاف طبقاتی و کاهش ضریب جینی به گونه ای که هم حداقل های زیستی و معیشتی برای همگان فراهم باشد و هم انگیزه تولید ثروت و رشد در دیگران باقی بماند چه مدل و الگویی از عدالت اجتماعی را مطالعه کرده و برگزیده اید؟
- برخی معتقدند نهادهای زیر نظر رهبری منجر به شکل گیری دولت موازی در جمهوری اسلامی شده است ؟ یعنی متناظر با همه وزارتخانه ها و سازمانهای دولتی بطور موازی نهادهایی وجود دارد که تداخل وظایف و اختیارت این نهادها در نهایت به نفع مردم نیست ؟ ایا شما با این نظر موافقید یا ان را صرفا تهمتی برای شانه خالی کردن از مسئولیتهای دولت می دانید؟ایا وجود نهادهای برامده از انقلاب در حوزه های فرهنگی و اقتصادی و نظامی و ….مانند ستاد اجرایی فرمان امام ؛ کمیته امداد ؛ سازمان تبلیغات اسلامی و …را ضروری و مفید می دانید یا به نظر ما نیازمند بازسازی نهادی و ساختاری در کشور هستیم .
- دایره اختیارات رییس جمهور را تا کجا می دانید ؟ رییس جمهور یک تدارکاتچی است یا در واقع امر رییس “جمهوری اسلامی ایران” است ؟ برخی معتقدند میزان استفاده از این مقام به جربزه و توانایی هر فردی باز می گرددکه دراین مقام قرارگرفته است ؟ به عبارت دیگر با وجود ولی فقیه و اختیارات قانونی او که در قانون اساسی تصریح شده ، رییس جمهوری می تواند نماینده جمهور ملت باشد ؟ و تضادی بین این دو نهاد وجود ندارد؟
- با توجه به وجود گرایشهای تجزیه طلب و اختلاف افکن در کشور و اپوزیسیون برانداز در خارج از کشور و حتی مخالفین تروریست جمهوری اسلامی ایا می توان از گفتگوی ملی برای سازندگی وتوسعه ایران با حضور همه گروهها و احزاب و گرایشهای ملتزم به قانون اساسی و تمامیت ارضی کشور سخن گفت ؟ نقش حکومت و هسته سخت قدرت در این مساله کجاست ؟ عزم حکومت به گفتگوی ملی نشانه قدرت است یا عقب نشینی ؟
- چرا در کشور اعتراض های صنفی و اجتماعی عملا به رسمیت شناخته نشده و هر گونه تجمع و شعار و اعتراضی به غلط اقدام براندازانه تلقی می شود؟ برای ساماندهی این امر چه برنامه ای دارید که هر اعتراضی بی جهت رویارویی مردم و نظام سیاسی تلقی نشود؟ و حوادثی مانند ابان ۹۸ تکرار نشود زیرا می دانیم منشا ان اعتراض اصلا و ابدا سیاسی نبود و ریشه معیشتی و اقتصادی داشت .
درانتها لازم است یاداوری شود پرسشهای بنیادین مربوط به حکمرانی در ایران محدود به موارد مذکور نیست اما تامل و پاسخ به انها از جانب نامزدهای احتمالی ریاست جمهوری و دیگر کنش گران سیاسی و تصمیم سازان و تصمیم گیران می تواند نقطه اغاز مبارکی برای گفتگوی ملی باشد.
امید است چنین شود.
