کرونای سیاسی چیست ؟

جوامع حیوانی و بدوی یک واقعیت هستند صفت حیوانی و بدوی اینجا بار تحقیر امیز ندارد بلکه صفت برخی جوامع هستند که درجا می زنند و نسبت به کمبودها و نارسایی و جهالت ها اگاهی ندارند و اگر هم برخی دارند عزمی برای رفع ان نداشته و اگر هم برخی عزم دارند سیستم و ساختاری برای عبور از ان وجود ندارد و اگر ساختاری هم وجود دارد دایم در ان اختلال سیستمی وجود دارد.
این جوامع نسبت به تهدیدهای فیزیولوژیک مانند بیماری ها ، طوفان و سرما و گرما و الودگی هوا و بیماریهای مسری مانند کرونا بسیار حساس هستند اما اختلالات بنیادین در کارکرد های سیستم های اقتصادی و سیاسی و فرهنگی و خرده رفتارهای فرهنگی و اجتماعی و روانی را مهم ندانسته و جزو مسایل نظری و روشنفکری می دانند از این رو در این جوامع مانند جنگل و قبایل بدوی طبقات اگاه و هوشیار و روشنفکر و عالم ومتخصص نه تنها اجری و ارجی ندارند بلکه مستمر تهدید و تحدید و تحقیر می شوند .مثال می زنم تا حق مطلب ادا شود
در جوامع بدوی و عقب مانده افراد برای دستیابی به اهداف و کامیابی و موفقیت نه تنها نمی توانند روی کمک و مساعدت و برنامه ریزی و پیش بینی دیگران اعم از سازمانها و نهادها و همسایه ها و همشهری ها و حکومت حساب کنند بلکه باید چهارچشمی مراقب حسادت ها و زیر اب زنی ها و پرونده سازی ها و خرابکاریها و مزاحمت های انها هم باشند. این ساختار انرژی ها را هدر و فضای بدبینی را گسترش می دهد و یک حس مشمئز کننده انتقام از جامعه و حکومت را در افراد بیدار می کند که در قالب وندالیسم _ وارد کردن خسارت به اموال و حقوق عمومی – بروز می یابد. زباله به خیابان انداختن ، عبور از شانه خاکی در ترافیک ، اختلاس و فساد،عبور از خط ویژه با چراغ گردان، اختصاص اسانسور ویژه برای تردد مدیران ، سخنان و رفتارهای تحقیر امیز خطاب به مردم از موضع قدرت ، استفاده ابزاری از مردم برای استمرارقدرت ، رعایت نکردن صف و نوبت در زندگی روزمره ، پارتی بازی و ویژه خواری و قوم و خویش بازی ، بلند صحبت کردن با موبایل در اماکن عمومی و گاهی بکار بردن حرفهای رکیک با صدای بلند و رفتارهای اینگونه که قبلا در مقاله مفصلی درباره انها بحث کرده ام همگی ریشه در انتقام جویی هم در سطح حکومت و هم در سطح جامعه دارد.در حالی که در جوامع انسانی و مدرن افراد با استعداد و سرمایه حای کم می توانند خوشبخت و سعادتمند شوند زیرا جامعه و سیستم و حکومت به انها کمک می کند و نه تنها جلو اشتباهات انها را می گیرد بلکه دایم در حال فرصت سازی برای انسانهاست تا جامه موفقیت بپوشند و احساس کامیابی کنند.بسیاری را دیده ایم که بعد از مهاجرت به موفقیت های بزرگی دست یافته اند زیرا در جوامع جدید نه تنها استعداد انها شکوفا شده بلکه موانع موفقین انها هم رفع شده است .از این رو در این جوامع مردم احساس هویت شهروندی کرده و خود را به جامعه و حکومت بدهکار می دانند از این رو از پرداخت مالیات فرار نمی کنند و در تاریکی شب هم چراغ قرمز را رد نمی کنند تا مبادا حرمت قانون بشکند. با همسایه و شهروندان هم با لبخند و مهربانی رفتارمی کنند از خودروی چند میلیاردی زباله به بیرون پرتاب نمی کنند پلاک خودرو را براب ورود به منطقه طرح ترافیک مخدوش وپنهان نمی کنند اما در جوامع بدوی همه خود را طلبکاراز هم می دانند از این رو مالیات را پول زور دانسته و از پرداخت ان فرار می کنند حاکمان هم شفافیت و پاسخگویی را بر نمی تابند و موجب سو استفاده دشمنان خیالی می دانند .با کوچکترین تزاحمی با دیگر مردمان گلاویز می شوند و به انها توهین می کنند.منشا این وضعیت بدوی مفهومی است به نام ناکارامدی سیستمی یا
Inefficiency
که ما دانشجویان علوم سیاسی وظیفه داریم علل و پیامدهای ان را برای جامعه توضیح دهیم . نقطه شروع آن بی سوادی و بی لیاقتی حکام در جوامع بدوی است اما جامعه هم روی دیگر این سکه قلابی است .این مساله یعنی ناکارامدی از کرونا و سارس کشنده تر و ویرانگرتر است و تحلیل آن هم واجب تر. زیرا برای مهار کرونا هم نیازمند کارامدی نهادها و همکاری وشعور جمعی هستیم