درباره چند فیلمی که در جشنواره فجر دیدم

۱- با فضای لات بازی های جنوب شهر بیگانه نیستم هر چند از آن متنفرم اما تا حدودی مناسبات انها را می شناسم . هم لوتی های با مرام گذشته و هم الوات بی مران و بی ریشه جدید.نوع جدید لات بازی که در سالهای اخیر در قالب اراذل واوباش شکل گرفته و متاسفانه طرفدارانی هم پیدا کرده نیازمند کالبد شکافی و تجزیه وتحلیل دقیق است اما هنر و رسانه بهتر و موثرتر از هر ابزار دیگری می توانند ماهیت کثیف و مبتذل این مناسبات را بر ملا کند تادر پی مرگ یکی از انها عده ای کورکورانه از او یک اسطوره کاغذی نسازند.کاری که به خوبی محمد کارت در فیلم شنای پروانه انجام داده است . انجا که نشان می دهد یک انسان حقیر اما عربده کش و مثلا ناموس پرست برای نفراول بودن و مطرح شدن تن به هر رذالت و پستی می دهد. فیلمی جذاب که حدود ١٢٠ دقیقه تماشاگری را که حتی این مناسبات را نمی شناسد و مصداقهای عینی ان را ندیده را نیز جذب می کند

۲- دو شب گذشته فیلمهای دوزیست ساخته برزونیک نژاد و آبادان ١١۶٠ ساخته مهرداد خوشبخت را درجشنواره فجر دیدم . اولی کاری نازل و کپی شده از فیلمهای مبتذل قبل از انقلاب است که سه مرد تو نخ یک زن هستند و در حالی که دو تا از انها وارد رقابت نفس می گیری می شوند سومی طعمه را شکار می کند.اما فیلم آبادان١١۶٠ که به نقش رادیو ابادان درماجرای شکستن حصر ابادان می پردازد هر چند مقداری کسالت اور است اما کار متفاوت و ارزشمندی است که شاید برای اولین بار دو سینمای ایران فریاد می زند رسانه نه تنها امروز بلکه دیروز هم مهمتر از تفنگ و سلاح و پول و …است و می تواند پیروزی را برای ملت ها بع ارمغان اورد و سیاست مداران بویژه نظامی ها یی که درک درستی از کاررسانه ای و اهمیت پیوست های رسانه ای برای فعالیتهای خود ندارند ته چاه تشریف داشته وناکام خواهند بود

۳- تا امروز فرصت کردم دو فیلم جشنواره فجر را ببینم اولی درخت گردو به کارگردانی محمد حسین مهدویان و بازی فوق العاده پیمان معادی است.فیلمی تاثیرگذار با روایت سوزناک اما جذاب از بمباران شیمیایی سردشت .دومی روز بلوا فیلمی از بهروز شعیبی درباره مفاسد اقتصادی با بازی معمولی بابک حمیدیان در نقش یک روحانی که در نتیجه فیلم هم اثری معمولی از آب درامده .داستان کاملا عادی و مضمون دیالوگها به شدت محافظه کارانه است و به انتظارات مخاطب پاسخ نمی دهد.