پژوهش واقعی ؛ حلقه گمشده توسعه در ایران
پژوهش واقعی ؛ حلقه گمشده توسعه در ایران
امروز ۲۵ اذر ماه روز ملی پژوهش است . برای مردم عادی که به دنبال علت وجود این همه مشکل در کشور هستند باید بگویم علت العلل آنها فقدان پژوهش واقعی است . شاید بلافاصله بپرسید پس این همه دانشگاه و پژوهشگاه و پژوهشکده و معاونت پژوهشی و… چه می کنند عرض می کنم آری هه اینها تشریف دارند اما به امور دیگری مشغولند . پژوهش عنوان جذابی بر گرفتن بودجه و هزینه در جای دیگری است . پژوهش راهشگا مبتنی بر چند پیش فرض اساسی هستی شناختی ومعرفتی شناختی است که عبارتند از :
- جهان طبیعی و انسانی و معنوی پیرامون ما بسیار ناشناخته هایی دارد که هنوز شناسایی نشده و انان که برای همه پرسش ها پاسخهای از قبل اماده دارند جاهل ترین هستندو به پژوهش نیازی ندارند.
- پژوهش ها باید مبتنی و متکی و با علم بر پژوهش های قبلی باشد و این نیازمند کتابخوانی و سند خوانی و پژوهش خوانی گسترده و وسیع در جامعه است . در جامعه ای که مطالعه در آن یافت می نشود پژوهش را کجای دلم بگذارم.
- پژوهش همیشه از درون دغدغه های متعالی برای حل مشکلات و پاسخ به سوالات ایجاد می شودوقتی کسانی نیازی به حل مشکلات نمی بییند و وجود آنها را برکت و نعمت تلقی می کنند چه نیازی به پژوهش دارند.
- اموزش زمانی ارزش و فایده و منفعت دارد که مبتنی بر پژوهش باشد امروز در کشور ما اموزش دکان کسب روزی است نه ادامه منطقی پژوهش . استادان و مدرسین دانشگاه ها کارمندان نظام اموزش عالی هستند نه پژوهشگرانی که یافته های خود را در کلاس بصورت طبقه بندی شده ارایه دهند بسیاری از انها دانش لازم را ندارند و بسیاری هم وقت لازم را.
- پژوهشگری بر خلاف همه جوامع توسعه یافته در ایران مایه فخر و مباهات ونعمت نیست کمتر دانش اموزی ارزو می کند پژوهشگر شود . زیرا در جامعه ظاهرا سوالی نیست که برای پاسخ آن در جستجوی پاسخی علمی و مستدل و کارا باشیم اما بیمار زیاد است که همه دوست دارند پزشک شوند یا بیت المال، خوان وسیعی دارند که همه دوست دارند مدیر دولتی شوند و…در حالی که در جوامع ییشرفته پژوهشگران منزلت بالایی دارند زیرا به کاری مهم مشغولند.
- شوربختانه پژوهش درکشوری اینچنین مظلوم و محجور است که همه افتخارات ملی و دینی و تاریخی ما اولا و بالذات پژوهشگر بودند نه شاعر و عارف و سیاست مدار و.. مانند فردوسی ، حافظ و سعدی ؛ مولانا و ملک الشعرا بهار ؛ محمد علی فروغی ؛ مرتضی مطهری و علامه طباطبایی و علامه جعفری وایت الله جوادی آملی و حمید عنایت و داریوش شایگان و بدیع الزمان فروزانفر و مصطفی ملکیان … و این هم از تناقضات بزرگ جامعه ماست .
بهر حال پیشرفت و توسعه و رفاه در دوردست ها نیست از همینجا شروع می شود از جامعه ای که بفهمد پژوهش چیست و چقدر به ان نیاز داریم و مدیران و برنامه ریزان بدون پژوهش هیچ تصمیمی نگیرند و پژوهشگران نیز قدر خویش دانند و دیگران نیز قدر آنها را به شایستگی بشناسند.
روز پژوهش زمانی مبارک خواهد بود که نگاهمان را به پژوهش تغییر دهیم .
