درسهای ارکستر سمفونیک برای حکمرانی

درسهای ارکستر سمفونیک برای حکمرانی
*****
امشب در تالار رودکی برای دومین بار مستمع و بیننده ارکستر سمفونیک تهران بودم . با قطعاتی زیبا از اشتراوس (اورتور خفاش )و چایکوفسکی (رومئو و ژولیت ) به رهبری بابک کاظمی
ارکستر سمفونیک برای من بعنوان دانشجوی علم سیاست همیشه جذاب بوده و هست و دلایل جذابیت ان عبارت است از :
رهبر و نوازندگان را مانند حکومت تصور کنید که تلاش می کنند تماشاگران یعنی مردم را راضی کنند زیرا مردم پول می دهند تا از هنر ( بخوانید نتیجه سیاست ورزی) لذت ببرند
همه نوازندگان یک رنگ و هم صدا هستند هر چند سازهای متفاوت می نوازند همه طبق نقشه و برنامه و نت واحد می نوازند کسی حق تک روی و رفتار سلیقه ای ندارد انطور می نوازد که از قبل تعیین شده است همه در خدمت ارکستر هستند و کسی حق خود شیرینی ندارد بین همه نوازندگان تقسیم کار شده و کسی در کار دیگری دخالت نمی کند همه طبق نت می نوازند و هر چند رهبر در بالای سن ایستاده اما نگاهها متوجه نت است نه رهبر و فقط گاهی که نت جواب نمی دهد حضور رهبر راهگشاست رهبر خود از بهترین نوازندگان است نوازندگان شامل زن و مرد و پیر و جوان هستند و لی هم نوازها کنار هم می نشینند تماشاگران ناظر همه نواختن ها و نوازنده ها هستند کسی پشت پرده نیست و همه چیز شفاف است و همه برنامه قابل پیش بینی است و از اتفاق و حادثه و اضطراب خبری نیست در نهایت و در نتیجه این هم نوازی ها تماشاگران احساس رضایت و ارامش می کنند نه رهبر ارکستر و هیچ کدام از نوازندگان حرف نمی زنند فقط و فقط وظیفه حرفه ای خود را انجام می دهند و به تشویق مردم ادای احترام می کنند و از همه مهمتر مخاطب موسیقی ارکسترال ذهن و اندیشه و تفکر مردم است و احساسات کمتر مخاطب قرار می گیرد
حالا متوجه شدید چرا در جامعه ما ارکستر سمفونیک این مقدار در انزوا و حاشیه است ؟و در جوامع پیشرفته این مقدار مورد علاقه و توجه است
@amirdabirimehr