نمودی فراتر از بود و درسهایی برای ما

وقتی از هند سخن می گوییم تصاویر رنگارنگی از لباس و رقص و سینما و غذا و پوشش گیاهی متنوع و اخیرا فناوری اطلاعات در ذهن ما شکل می گیرد . این گزاره ساده یعنی هندی ها به هر حیلتی توانسته اند تصویری خوب و زیبا از کشورشان در جهان ایجاد کنند . به گونه ای که در بازه زمانی پنج ساله بین سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۷، تعداد بازدیدکنندگان خارجی هند به میزان ۸۰درصد رشد داشته است. هم اکنون مسافرت و توریسم، بالغ بر ۷درصد از کل اشتغال را در کشور یک میلیارد و ۳۰۰میلیون نفری هند به خود اختصاص داده باشد . همین تصویر سازی موجب جلب سالانه ۶۰ میلیون گردشگر و کسب درامدی بالغ بر ۹۰ تا ۱۲۰  میلیارد دلار در امد برای هند شود که سهمی ۶ درصدی از تولید ناخالص داخلی این کشور را شامل می شود. و حدود ۴۰ میلیون شغل ایجاد کرده است . اما سفر به هند اگر با نگاه جستجو گرانه باشد رویه دیگری از این کشور را نشان می دهد که توام و حتی مملو از فقر و فلاکت و الودگی و شکاف طبقاتی و خرافه پرستی و استحمار است که در نظام تبلیغاتی هندی ها سهمی ندارد . اینکه هندی ها توانسته اند در ارایه تصویر از کشورشان این واقعیات را به حاشیه ببرند کاری هنرمندانه و مدبرانه است حتی در شعار ملی گردشگری خود نیز که عنوان سرزمین شگفت انگیز است با افکار عمومی مواجهه ای صادقانه داشته اند تا گردشگران از دیدن تناقضات در عجب نباشند. اغلب فرودگاههای هند مدرن و پیشرفته و مملو از برندهای جهانی است . مسیرهای منتهی به فرودگاهها نیز کاملا جذاب و دیدنی ساخته و احداث شده اند غافل و فارغ از این که این بزرگراهها به فقر و فلاکت منتهی می شود. این عملکرد را مقایسه کنید با ایران خودمان که متاسفانه تصویر ارایه شده از ما به مراتب بدتر از بود و واقعیت ماست و بزرگراهها منتی به فرودگاه های ما به زیبایی خیابانهای شهرهایمان نیست . هند توانسته نمودی به مراتب برتر و بهتر از بود خود نشان دهد اما ما نمودمان به بودمان هرچه که هست نمی رسد .