رسانه داری یا رسانه مداری

چند سالی است که سازمانها و نهادهای عمومی و دولتی و خصوصی همگی به اهمیت و تاثیر گذاری رسانه ها در شکل دهی به افکار عمومی و در نهایت تصمیم گیری آنها وقوف و اشراف پیدا کرده اند از این رو سعی می کنند برای بهینه سازی سود و منافع در بخش های اقتصادی و تحقق اهداف در بخش غیر اقتصادی از رسانه ها استفاده کرده یا دست کم تعاملی معقول با رسانه ها داشته باشند. البته در این میل و رغبت عمومی؛ سازمانها و نهادهایی که از منابع و امکانات مالی برخوردارند امکان عملی کردن چنین خواسته ای را دارند و مابقی در حسرت دوری از رسانه ها می سوزند زیرا در همه جای جهان کا ر رسانه ای پرخرج و گران است . اما در میان نهادهایی که از امکانات مالی و اعتباری کار رسانه ای برخوردارند دو رویکرد وجود دارد . دسته اول طرز فکری است که خواستار مالکیت رسانه است و در این پندار است که با منابع مالی می توان صاحب رسانه تاثیر گذار شد  وسالها تجربه و سرمایه انسانی در این حوزه را دور زد و در واقع ره صد ساله را در حوزه رسانه یک شبه طی کرد. ظهور قارچ گونه و یک شبه سایتهای خبری گوناگون که هر کدام به یک حزب و نهاد و فرد و سیاست مدار  و بانک و موسسه وصل هستند نتیجه چنین رویکردی است . این نگاه در این توهم است که با پول و امکانات می توان کار رسانه ای انجام داد و اصطلاحا ” چون جمع شد معانی گوی بیان توان زد”  این رویکرد را می توان ” رسانه داری“  نامید  که تجربه نشان داده چندان موفق نبوده است زیرا هم نیازمند هزینه های زیاد است و هم از کمترین تاثیر گذاری برخوردار است .

رویکرد دوم بهره برداری از رسانه مبتنی بر” رسانه مداری “است . در این رویکرد با علم به این که کاررسانه ای کاری تخصصی و مبتنی بر تجربه و ودانش و مهارت است سعی می شود بجای رسانه داری و مالکیت رسانه ها در انواع گوناگون از رسانه های تاثیر گذار و موجود به نحو احسن و اکمل استفاده شود . در مقام مقایسه این رویکرد در شهر نشینی نیز همانندی دارد و آن شهروندانی هستند که بجای تلاش و صرف هزینه زیاد برای تملک های متعدد از امکانات عمومی به نحو شایسته استفاده می کنند. در ایران رویکرد دوم یعنی رسانه مداری چندان مورد توجه نبوده و از آن غفلت شده است و  دستگاهها و نهادهای گوناگون همواره بجای تعامل سازنده و مستمر و متقابل با رسانه ها همواره خواهان اطاعت و تبعیت رسانه ها از خواسته ها و منویات خود هستند برای مثال رادیو و تلویزیون همواره مورد هجمه قابل توجهی از انتظارات و توقعات غیر قابل اجراست  که براورده کردن انها حتی اگر موجه باشد عملا غیر ممکن است . در سالهای گذشته بسیاری از وزارتخانه ها و نهادها و موسسات دولتی و عمومی خواستار راه اندازی شبکه های اختصاصی خود در رادیو و تلویزیون بوده اند و تصور می کردند که با این اقدام یعنی رسانه داری در پیگیری اهداف خود موفق خواهند بود در حالی این یک ساده انگاری بیش نیست .حتی به یاد می اورم زمانی یکی از انجمن های تخصصی در حوزه دریا و دریا نوردی نیز از رییس سابق رادیو وتلویزیون خواسته بود تلویزیون دریا و دریانوردی ایجاد کند که خوب بدیهی است این دست انتظارات مشابه قابل اجرا نمی باشد.  اما در مقابل رویکردمذکور  نهادها و دستگاههایی که رویکرد رسانه مداری داشتند تجربه موفقی را سپری کرده اند که در این میان برای نمونه می توان از ناجا نام برد . ناجا با محوریت معاونت اجتماعی آن در چند سال اخیر با اتخاذ رویکرد رسانه مداری و تعامل و همکاری  با رسانه ها بویژه رادیو و تلویزیون توانسته است هم بیشترین حضور موثر را در رسانه ها ی عمومی داشته باشد و هم از قالبهای متنوع و گوناگون رسانه ای بهره گیری کند و در نهایت از تاثیر گذاری قابل توجهی نیز بر افکار عمومی برخوردار باشد و به میزانی که از این حضور بهره برداری کرده است می توان گفت هزینه ای کمتری نیز متقبل شده است . از این رو می توان از تجربه  معاونت اجتماعی ناجا که عمدتا مبتنی بر تولید محتوای امنیت ساز و انتظام بخش در قالبهای سینمایی و تلویزیونی و انیمیشن و مقاله و گزارش مطبوعاتی است  بعنوان الگویی موفق برای سایر نهادها نام برد که می تواند راه همکاری و همیاری با رسانه ها را با محوریت رویکرد رسانه مداری پیش روی دیگر نهادها و دستگاهها قرار دهد . با اتحاذ این رویکرد رسانه ها نیز همه تجربه و دانش و مهارت خود را برای موفقیت نهادهای همکار به کار خواهند گرفت و سوئ تفاهم ها کاهش خواهد یافت .

 http://www.tabnak.ir/fa/news/493834/%D8%B1%D8%B3%D8%A7%D9%86%D9%87-%D8%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%DB%8C%D8%A7-%D8%B1%D8%B3%D8%A7%D9%86%D9%87-%D9%85%D8%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C