دو نوع سیاست داریم : سازنده و ویرانگر

سیاست سازنده که نتیجه آن افزایش ثروت و کرامت و شادی و امیدواری شهروندان است
سیاست مخرب و ویرانگر که نتیجه آن فقر و تحقیر و غم و یاس شهروندان است .
اگر در کشوری فقر و حقارت و ناامیدی و رنج زیاد بود در خطا بودن سیاست ها شک نکنید و تغییر سیاستها واجب عقلی است. اینکه سیاستی درست و عقلانی و کارامد است فقط وفقط با این معیار سنجیده می شود که ایا اتخاذ این سیاست به افزایش ثروت و رفاه وامکانات وفرصتهای شهروندان منجرمی شود یا خیر؟ اگر غیر از این بود هر گونه توضیح و توجیهی صرفا یک ایدیولوژی استحماری و افیونی و اغواگر برای ادامه وضع موجود است